Een trouwdienst kan soms spannend zijn – ook voor de voorganger. Onlangs trouwde een stel dat al langere tijd bij elkaar was en ook al een dochtertje had. Zo klein als ze was, moest ze natuurlijk wel bij de dienst aanwezig zijn. Dat heb ik geweten… Zo’n beetje de hele dienst door liep ze luid gillend door de gangpaden. De familie vond het allemaal prachtig, natuurlijk. Ik vond het iets minder leuk en moest alle zeilen bijzetten om mijn concentratie te bewaren en te proberen de aandacht van de aanwezige mensen steeds weer te vatten.
Na afloop verzuchtte ik tegen de kosteres: “Dat van vroeger, toen de stelregel was: eerst trouwen en dán kinderen, daar zat toch wel wat in…”
Dit is niet de bewuste auto; die zag er gelukkig nog een stuk beter uit…
Het meest bizarre dat ik ooit meemaakte was de aanrijding met het trouwpaar toen ze op weg waren naar het gemeentehuis. Ik had een kaarsenstandaard uit de kerk opgehaald voor de trouwkaars en stapte net weer in de auto toen de trouwstoet voorbij kwam. Ik zwaaide en uit de stoet auto’s werd terug gezwaaid. Ik zette de auto in z’n achteruit en zou de parkeerplaats (die met een aparte in- en uitgang naast de weg ligt) verlaten toen ik opnieuw een claxon hoorde. Ik dacht dat het nog uit de rij auto’s kwam, maar het bleek dat het bruidspaar de parkeerplaats in was gereden om daarna achteraan de stoet aan te sluiten. Ik raakte hen met de achterbumper op hun voorbumper. De schade viel gelukkig mee, de trouwauto kon verder zonder problemen, maar ik had er een fors rotgevoel aan overgehouden. Het bruidspaar reageerde gelukkig nogal laconiek: “Als dit het ergste is wat vandaag mis kan gaan, dan valt het nog wel mee…”
Enkele uren later vond de kerkelijke bevestiging plaats in een plaatsje in Friesland. Daar trof ik het bruidspaar en de familie opnieuw. De aanrijding had tot hilariteit aanleiding gegeven. “Ja,” had de familie gereageerd, “dominee van Beijeren weet de mensen te raken!”
Enkele maanden later trouwde ik een stel van dezelfde familie. Ik heb plechtig beloofd om op de fiets te komen.
Gezien de naam van je blog en kapelaan Odekerke in gedachten past de fiets ook het best bij je!