Trouwerij

Trouwdiensten zijn in de regel wat ‘losser uit de pols’ dan de gewone zondagse diensten. Je probeert het bruidspaar, dat meestal behoorlijk gespannen is, wat op hun gemak te stellen vanaf de aankomst bij de kerk. “Gewoon doen wat ik zeg, dan komt het allemaal prima voor elkaar; en als je iets gevraagd wordt, alleen maar ‘Ja’ zeggen…” In de regel gaat het ook wel goed. Zelfs toen de dienst een keer helemaal in het Engels moest, omdat de bruid een Amerikaanse was en dus de halve familie geen woord Nederlands verstond. Dat was overigens wel een extra uitdaging. Na afloop kreeg ik een complimentje van de organist, maar wel met de opmerking dat ik die taal met een behoorlijk accent sprak…
Maar soms gebeuren er onverwachte dingen. Bijvoorbeeld met de trouwringen. Een jongen uit Roden trouwde met een Italiaans meisje. Om te beginnen was het bruidspaar al veel te laat bij de kerk. In het Zuiden van Europa let men blijkbaar wat minder op de klok. Toen ik hun de ringen vroeg, die ik vaak op de trouwbijbel leg en zo de kerk binnenbreng, bleken die nog thuis te liggen. Lichte paniek, waarna de halve stoet (de Italiaanse helft) in de auto’s sprong en vervolgens een hele tijd wegbleef. Uiteindelijk konden we toch beginnen – mét ringen. Zo’n drie kwartier te laat. Het zal de planning van de rest van de dag wel wat ontregeld hebben, maar dat kon ik ook niet helpen…
Eén keer ging het mis met de ringen op de bijbel. Ik lette niet goed op en de ringen gleden tijdens het binnenkomen van de bijbel af. Eentje bleef keurig liggen, maar de andere rolde weg, richting een vloerrooster van de heteluchtverwarming in de kerk. Ik wist maar één oplossing: mijn voet erop zetten. De ringwisseling kon gelukkig doorgaan. Sindsdien zet ik stevig mijn duimen op de ringen bij het binnenkomen.
Fotografen kunnen ook voor de nodige onrust zorgen. De meeste (vak-)fotografen weten precies wat ze wel en niet kunnen doen, maar met de komst van mobieltjes vindt iedereen dat ze de mooiste momenten moeten vastleggen. Zodat tijdens de plechtige momenten allerlei neefjes, nichtjes en tantes om de knielbank heen komen staan om maar geen traan te missen.
Het meest bont maakte een fotograferend familielid het, die de trouwreportage zou verzorgen omdat hij een goed toestel had. Het was in een kerkje waarin de preekstoel een eindje boven de grond hangt. Ook tijdens de overweging liep de fotograaf al knippend en flitsend rond en ging op een gegeven ogenblik onder de kansel zitten om het bruidspaar vanuit de meest onverwachte hoeken vast te leggen. Daar ging mijn verhaal, want iedereen keek naar de fotograaf. Ik had net zo goed verder wat moppen kunnen vertellen, want ik was de aandacht volledig kwijt. Sindsdien maak ik voor de dienst wat bindende afspraken met de fotograaf…