DAGBOEK VAN EEN HERDERSHOND

Een van mijn favoriete rubrieken in de zaterdagse bijlage “Tijd” van Trouw is “Laatste wens”.
Leuke en soms ontroerende verhaaltjes van een uitvaartverzorgster over de gang van zaken rond het afscheid van een overleden geliefde.
Het doet me altijd weer terugdenken aan eigen ervaringen rond uitvaarten.
Daar kan ik om privacy-redenen natuurlijk niet teveel over vertellen, maar uit een wat verder verleden kan het geen kwaad meer, denk ik.
In de eerste gemeente waar ik werkte kreeg ik als jong broekje te maken met een bizarre situatie; vader was overleden, maar het gezin was verwikkeld in een al lang lopende ruzie. Ook het overlijden kon de gemoederen niet sussen. In twee hoeken van de kamer zat een deel van de familie; ze waren bezig om elk hun eigen rouwkaart op te stellen.
Gelukkig was er een wijze en ervaren uitvaartverzorger (toen nog “aanzegger” genoemd), die het slagveld overzag en besloot in te grijpen. “Nu eerst even bedaren; dit kan natuurlijk niet”. Hij wist de familie op één lijn te krijgen – of in ieder geval op één kaart.

In dezelfde plaats deed zich nog een andere merkwaardige situatie voor. Er overleed een oude, zonderlinge vrijgezel. De statieauto reed zoals gebruikelijk  de begraafplaats op; de volgauto’s werden aan de andere zijde van het rotondetje met rododendrons buiten het zicht gehouden van het uitladen van de kist. Maar het duurde eindeloos voordat het sein werd gegeven dat de familie zou kunnen aansluiten. Wat bleek? De statieauto was een modern exemplaar, waarvan eerst het achterraam elektrisch bediend naar beneden moest, voordat de achterklep open kon en de kist uit de auto kon worden gehaald. Maar er was een storing in het electrische circuit, zodat de klep met geen mogelijkheid open kon. Omdat de monteur van ver moest komen kon daarop niet gewacht worden.
Met een bedrukt gezicht ging de uitvaartverzorger naar de eerste volgauto met de naaste familie, om de problemen te melden. Gelukkig was de reactie nogal laconiek: “Och heden, heeft hij zijn leven lang al dwars gelegen en nu wil hij die auto weer niet uit!”, zei z’n zuster…
Er werd besloten om de auto zover mogelijk naar het graf te rijden. Daar ging de familie rond de lijkwagen staan en maakte de predikant het ritueel af.
Enkele uren later vond de begrafenis plaats: in alle stilte…
De auto werd vermoedelijk niet meteen naar het autokerkhof gebracht, maar zal daar inmiddels wel terecht zijn gekomen.

De afgelopen dagen was er veel moois te beluisteren op Radio 4. De “Hart en ziel lijst” met de werken die de luisteraars kozen als hun favoriete klassieke muziek passeerde de revue. En het bleek dat vooral vocale muziek de harten en zielen van de mensen kan bekoren. Ik ben een van hen. En de muziek van Bach staat ook bovenaan mijn lijstje.
De nummer 1 van de luisteraars was – zoals elk jaar – de Mattheus Passion van J.S. Bach. Geen echte verrassing dus – hoewel er veel meer prachtige muziek van Bach te beluisteren valt. Heel wat Cantates steken de Mattheus Passion naar de kroon wat mij betreft. Het zal wel liggen aan de inbedding in de lijdenstijd, waaraan de massale toestroom van concertgangers te danken is. En de lengte van het werk, de indringendheid waarmee Bach het verhaal van het lijden van Christus weergeeft en de reflecties van Bach daarop, weergegeven in weergaloze aria’s, koren en koralen.
Maar ook de instrumentale werken van Bach – waaronder met name de orgelwerken – zijn zeer de moeite waard. Elke week geniet ik van een nieuw werk op de site van de Nederlandse Bachvereniging “AllofBach.com“. Niet alleen de uitvoering van de muziek is prachtig, maar ook de toelichtingen die door de uitvoerende musici gegeven wordt is boeiend en zeer de moeite waard.
Erwin Wiersinga, een van onze organisten in Roden, vertelde me onlangs dat ook hij in deze serie te horen en zien zal zijn met orgelwerken van Bach. Ik kan me er nu al op verheugen.
Maar gelukkig kunnen we zeer regelmatig al van zijn Bachinterpretaties genieten tijdens concerten en zondagse diensten.

In de ‘kleine’ vakanties proberen we meestal een film te gaan zien, liefst in onze favoriete bioscoop Forum Images in Groningen. In Trouw hadden we al een bespreking gelezen van de film “45 years” ; het thema interesseerde ons en we besloten om die film te gaan bekijken.
Vooraf trakteerden we onszelf op een etentje bij een (eveneens favoriet) restaurant in Groningen. Omdat we al vroeg in de bioscoop moesten we zijn waren we ook al vroeg in het restaurant: de eerste gasten. De vriendelijke juffrouw die ons ontving vroeg of we gereserveerd hadden. Dat hadden we. Ze pakte de lijst erbij en vroeg: “familie Vrolijk?”. “Nee”, zeiden we, “dat zijn we wel, maar zo heten we niet.” Toen het misverstand was opgelost kregen we een leuk plekje en genoten van een heerlijk diner.
Daarna naar de film. Iets minder ‘vrolijk’ dan het etentje. Een pakkend thema, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Vijf dagen voor hun 45-jarige huwelijksfeest krijgen Kate en Geoff te horen dat het lichaam van Geoff’s eerste grote liefde is gevonden nadat zij was vermist in de Alpen in de jaren ’60. Dit nieuws zorgt voor een schokgolf in het huwelijk en het is maar de vraag of het stel het 45-jarige jubileum gaat halen. Het bleek, dat dat nog wel lukte, maar de impact van de vondst en het bericht daarvan was enorm.
Om degenen die de film nog willen gaan zien zal ik er hier niet meer over vertellen.
De film maakte indruk; dat is altijd te merken aan de rust in de zaal bij de aftiteling: iedereen bleef nog even zitten. Op de terugweg in de auto praatten we nog wat na over de vele verborgen lagen in de film. En de vele vragen die bewust opengelaten werden. Ook vandaag schoot ons zo nu en dan weer wat te binnen.

Een knap gemaakte film met een intrigerend thema. Geen komedie, zeker niet. Ook bepaald geen actiefilm. Maar wel een film die tot nadenken stemt. Wat ons betreft een aanrader!

Herfstvakantie en mooi weer. Wat fris, maar geschikt voor een wandeling in het bos.
Je komt veel moois tegen…

Enkele weken geleden was het zover: op een mooie zaterdag kwamen alle kinderen en kleinkinderen naar Roden om met elkaar op de foto te gaan. Of liever gezegd: foto’s, want we werden in allerlei formaties op de gevoelige plaat (chip) gezet. Aanvankelijk ging het nog redelijk eenvoudig om het hele spul zo in het gareel te krijgen dat er een groepsportret gemaakt kon worden, maar toen vonden de kleinsten het welletjes. Hannah had lang

Hannah in actie

genoeg bij opa op schoot gezeten en wurmde zich los. Ze ging liever spelen. Merle vond het veel interessanter om aan opa’s haar te trekken dan om in de lens van fotograaf buurman Piet te kijken.

Merle

Hoewel het duidelijk is dat ik een zware middag heb gehad, was het uiteindelijke resultaat van de fotoshoot erg fraai. Een prachtige verzameling van foto’s in allerlei samenstellingen. Binnenkort zal er een mooie afdruk in onze woonkamer hangen. Maar ook op de familiewebsite is al een selectie van de foto’s te bewonderen.

En vooruit: hier nog een plaatje van de hele familie!

De hele familie

Eindelijk is het dan zover: de website steekt in een nieuw jasje. De vorige versie van Joomla – het systeem waarin de website is opgezet – was verouderd en werd ook niet meer ondersteund. Tijd dus om naar de nieuwste versie over te stappen – en tegelijk het uiterlijk wat aan te passen. Nieuwsgierig naar het resultaat? Klik dan op het plaatje hieronder.Behalve het uiterlijk is ook de functionaliteit aangepast. De site is volledig “responsive”, dat wil zeggen dat ‘ie zich aanpast aan het apparaat waarmee je hem bekijkt. Op een smartphone ziet hij er weer heel anders uit dan op een pc met een groot scherm of een tablet. Probeer het maar eens uit.

Het enige dat niet zo goed op een klein apparaat als een mobieltje te raadplegen is, is de afdeling “Stambomen”. Daarvoor is een tablet, een PC of  een laptop handiger.

Tegelijk heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om de genealogische gegevens aan te passen en uit te breiden. Allen die daarvoor materiaal hebben aangedragen: hartelijk dank! En mochten er fouten in zitten of heb je aanvullingen: laat het weten.

Vorig jaar kwamen we tijdens de vakantie ergens in Frankrijk in een kerk  de merkwaardige waarschuwing tegen bij de trap van de kansel: “Voor uw veiligheid:

verboden toegang”. Nu heeft preken inderdaad gevaarlijke kantjes; voor je het weet zeg je dingen waar mensen zich aan storen. Niet dat je daar nu direct bang voor hoeft te zijn, ze zullen je niet van de preekstoel afsleuren, maar het risico is groot dat ze een volgende keer gewoon wegblijven.

Moet je  dan altijd maar proberen het de mensen naar de zin te maken? Nee, dat zal nooit de bedoeling mogen zijn. De boodschap van de bijbel is vaak weerbarstig, en dat zal de toon vanaf de kansel moeten bepalen. Bovendien spreekt de predikant niet alleen tegen zijn gehoor, maar ook tegen zichzelf…

Overigens bracht de foto me een verhaaltje in herinnering.
Op een zondagmorgen maakte een moeder zich klaar om naar de kerk te gaan toen ze merkte dat haar zoon nog niet op was. Ze ging hem wakker maken: “Je moet opstaan, je mist de dienst!” Haar zoon antwoordde: “Nee, ik ga niet”, en stopte zijn hoofd onder het kussen. “Je gaat mee”, zei de moeder, maar de zoon zei: “Nee, en ik zal je twee redenen geven. 1: niemand in de kerk vindt me aardig, en 2: ik vind niemand aardig”. De moeder zette de handen in de zij en zei beslist: “Je gáát naar de kerk, en ik zal je twee redenen geven. 1: je bent 45 jaar oud, en 2: je bent de predikant!”

Dit jaar zijn we op vakantie in Zuid Spanje geweest, vooral om daar van de cultuur te genieten. Vooral van de Moorse bouwwerken. De moslims waren fantastische bouwers en de gebouwen die bewaard gebleven zijn, zijn fraai versierd. Elk detail is de moeite waard om te bekijken.
In Cordoba werd een van de grootste moskeeën ter wereld gebouwd. Oorspronkelijk stonden er zo’n 1200 zuilen in de gebedsruimte. Karel V gaf in 1523 toestemming aan de bisschop van Córdoba om het geheel om te bouwen tot een kathedraal. Architect Herman Ruiz ontwierp daarop in het hart van de moskee een kathedraal, waarvoor ongeveer 400 zuilen werden verwijderd. De keizer was ontevreden over het resultaat en zou hebben verzucht bij het zien van de bouw: ‘U hebt iets gebouwd dat u of anderen overal gebouwd hadden kunnen hebben, maar u hebt iets verwoest wat uniek was in de wereld.’

Wanneer je in de enorme ruimte ronddwaalt, vallen de prachtige bogen op van het gebouw. Tegelijk is het verwonderlijk, hoe midden in die overweldigende ruimte ineens een kathedraal te vinden is. Het is een merkwaardige combinatie, want de overige ruimte van de moskee is onaangetast gelaten. Zo kun je, zoals de foto toont, in één oogopslag een deel van de moskee en van de kathedraal zien; de ruimten gaan naadloos in elkaar over.

Wat je er verder ook van mag denken, ik vond die combinatie een voorbeeld van hoe een multireligieuze samenleving eruit zou kunnen zien: vreedzaam naast elkaar, geen muren ertussen, open voor elkaars beleving en standpunten.

En wie weet, nu er zoveel kerken en kathedralen in het Westen niet meer nodig zijn, wordt ergens ooit een moskee in een kathedraal gebouwd?

Meer vakantiefoto’s binnenkort op de site www.familievanbeijeren.nl

In de ziekenhuizen van Groningen kunnen predikanten gratis parkeren. Je moet, wanneer je vertrekt, even langs de balie om te vragen om een uitrijkaart. Dat was nooit een probleem, maar sinds kort wordt er gevraagd of je je kunt legitimeren. Dat is op zichzelf natuurlijk wel te doen: je rijbewijs moet voldoende zijn. Maar daar staat natuurlijk niet op vermeld dat je predikant bent.
Ik werd dan ook wat in verlegenheid gebracht, toen het mij voor de eerste keer werd gevraagd. Ik vroeg vriendelijk om een uitrijkaart, en kreeg als antwoord: “Waarvoor is het?” Dat leek mij vrij logisch: “Om de parkeergarage uit te komen.” Maar met zo’n gemakkelijk antwoord nam ze niet genoegen. “Wie bent u dan?” Waarop ik naar waarheid antwoordde: “Ik ben predikant”.  Blijkbaar kwam ik niet al te vertrouwd over, want de volgende vraag luidde: “Kunt u zich legitimeren?” Tja – hoe kun je je als predikant legitimeren? “Hebt u een bijbeltje bij u?” Nee, dat had ik niet. Ik ga er vanuit, dat mensen die graag een stukje uit de bijbel gelezen willen hebben, wel een bijbel op of in hun nachtkastje hebben liggen…
“Goed, voor deze keer zal ik u geloven”, zei ze.

Een volgende keer werd het me opnieuw gevraagd. Zelfde gang van zaken. Ook nu werd ik op mijn eerlijke gezicht vertrouwd. Maar me werd wel de waarschuwing meegegeven: “Als u me voor de gek houdt, zult u branden in de hel! Dat weet u toch, hè?” Ja, dat was ik me wel bewust… Het is je vak, of niet, nietwaar?

Sindsdien heb ik een visitekaartje bij me en tover dat tevoorschijn als me de vraag gesteld wordt. Het helpt! Veel gemakkelijker is het, om in de buurt van een begraafplaats te parkeren. Met een beetje geluk heb je zelfs een gereserveerde plaats. Dat is ook wel weer terecht, want wie komt er zo vaak op een begraafplaats als een predikant? En de tijd komt steeds dichterbij, dat dat een van de belangrijkste onderdelen van ons werk wordt: begraven…