Juliana

Daar ben ik weer. Het leek er even op dat de titel van m’n vorige bericht (op 10 juni j.l.) tegelijk zou gaan slaan op mijn berichten hier, maar dat is zeker niet de bedoeling. In de afgelopen tijd kreeg ik vele verzoeken om weer eens wat te schrijven. (Nou ja, om eerlijk te zijn: een paar mensen meldden me, dat het opviel dat er al lange tijd niets meer verschenen was…). De nieuwe staat des levens als gepensioneerde bracht allerlei bezigheden en afleiding met zich mee, waardoor het blog wat op de achtergrond raakte. Maar ik wacht niet met goede voornemens tot het begin van het jaar 2017: ik ga weer aan de slag!

Onlangs heb ik van de stapel boekenbonnen die ik bij het afscheid kreeg, weer een nieuw boek gekocht. De aankondiging was lovend: het verhaal van Juliana, als persoon, als koningin en als echtgenote. Een vuistdik boek (572 pagina’s met een uitgebreid notenapparaat). Bij onze plaatselijke, zeer goed gesorteerde, boekhandel was het uiteraard op voorraad. De baas zelf nam het van me aan om het af te rekenen. “Zo, een pondje koningshuis,” was zijn commentaar. “Ja”, antwoordde ik; “even Willem Alexander pesten.” “Hij is zelf niet van plan het te gaan lezen, hè?”, antwoordde Daan. Waarop een ander, die ook bij de kassa stond te wachten, zei: “Volgens mij is hij dyslectisch; hij zal het wel niet kúnnen lezen…”
Enfin, ik met het boek naar huis. Ik ben er meteen in begonnen en moet bekennen dat het een heel boeiend verhaal is, goed geschreven en rijk gedocumenteerd. Ik kan me voorstellen dat de koninklijke familie het niet leuk vindt om het allemaal zwart-op-wit te zien staan wat er gepasseerd is. Maar ze moeten van goeden huize komen (en dat komen ze toch! – hoewel, na lezing vraag je je dat soms wel af…), om  met zoveel bronvermelding de genoemde feiten te kunnen ontkennen.
Ik heb het met verwondering, verbazing en van tijd tot tijd verbijstering gelezen. Aly ontkwam er niet aan dat ik regelmatig een stukje voorlas; “Moet je nou eens horen wat….”
Ik zal de inhoud niet verklappen, hoewel de afloop van het boek bekend is (Juliana overleed in 2004). Maar over haar karakter, de sterke maar ook vele zwakke kanten van haar koningschap en vooral de verbazingwekkende escapades van Prins Bernhard wordt een onthutsend boekje opengedaan.
Het is ook niet geheel verstoken van humoristische passages. Waar ik erg om heb moeten lachen was wat verteld wordt over de gratie die Juliana aan een aantal gevangenen wilde verlenen ter gelegenheid van haar abdicatie. Op een gegeven ogenblik moest ze daarover in gesprek met Wiegel, die haar uiteindelijk duidelijk wist te maken dat het echt niet kon omdat de koning(in) daar in deze tijd niet meer over gaat. Uiteindelijk werden ze het erover eens dat alle gevangenen op taart zouden worden getrakteerd. Waarop Wiegel opmerkte: “En dan spuiten we met slagroom erop: ‘Nog vele jaren…'”
Behalve dat van een bijzonder leven verslag wordt gedaan, biedt het boek ook een mooi beeld van een eeuw vaderlandse en wereldgeschiedenis. Van harte aanbevolen!