Het is 6 december en Sinterklaas is weer vertrokken naar Spanje. Hoewel wij het als gezin al in het vorige weekend hadden gevierd, blijft de pakjesavond op 5 december nog altijd een bijzondere avond; we keken daarom naar het feest dat voor Sinterklaas georganiseerd was op de televisie. Dieuwertje Blok presenteerde het, als afsluiting van de sinterklaasjournaals. Een bekende, ook voor de kleinkinderen. Zo bekend zelfs, dat een van hen op de autoradio haar stem herkende toen we Radio 4 aan hadden staan. “Dat is Dikkertje Dap”, zei ze. Die film had ze net gezien.. We moesten er even over nadenken: “je bedoelt Dieuwertje Blok?” “Ja,” zei ze, “die van het sinterklaasjournaal!”
Dit jaar hadden we een gezellig samenzijn met alleen pakjes voor de kleinkinderen. Natuurlijk voorzien van een gedicht. Er zijn nog twee kleine gelovigen in de familie, dat maakt het extra leuk en spannend. En het riep herinneringen op aan eerdere sinterklaasavonden.
In mijn jeugd vierden we het met een aantal gezinnen samen; nu waren we thuis al talrijk met zeven kinderen, en toen de vier van oom en tante daar nog bijkwamen werd het een forse groep. Het werd voortaan met het eigen gezin gevierd, maar ook dat was al een grote groep toen er aanhang kwam en later de kleinkinderen.
Wij besloten af te haken, omdat de groep wel heel groot was geworden. Zo’n 25 personen is een huiskamer boordevol. Er waren zoveel cadeautjes uit te pakken dat aan het eind van de avond soms drie mensen tegelijk aan het uitpakken waren om het niet nog later te laten worden. Aandacht voor de cadeautjes, met veel zorg uitgezocht, was op den duur minimaal.
We vierden het voortaan als gezin met oma, die alleen was, met surprises en gedichten. Gezellige avonden waren het altijd. En de voorpret met het maken van surprises was ook groot; plakband en scharen waren continue zoek.
Aandacht voor wat je krijgt en het begeleidende gedicht, waarop soms tijden is gezweet om het allemaal op rijm te krijgen – dat blijft de charme van het feest. Een mooie gelegenheid om de aardigheden, bijzonderheden en stommiteiten van het afgelopen jaar nog eens op rijm de revue te laten passeren.
Wat de cadeautjes betreft: mijn jongste broer kreeg, toen hij nog klein was, een houten trein. Elk wagonnetje was apart in een doosje verpakt. We hebben hem de rest van de avond niet meer gehoord; hij raakte niet uitgespeeld met de doosjes.
Dat op een gegeven moment de zak echt leeg is, is op jonge leeftijd soms moeilijk te verkroppen. Vorig jaar was de jongste kleindochter, Merle, ontroostbaar omdat
er niet meer pakjes in de zak zaten. Ze had het persoonlijk gecontroleerd door helemaal in de zak te kruipen.
Van dit verdriet is toen bijgaand filmpje gemaakt. Klik maar op het plaatje.
Sinterklaas is weer vertrokken. Ik kan me al weer verheugen op zijn komst volgend jaar.
Al was het alleen al om die heerlijke pepernoten, maar daar schreef ik al eens over.
