Onlangs heb ik twee interessante biografieën gelezen van heel uiteenlopende aard. Het gaat dan ook om twee heel verschillende mensen: Vladimir Poetin en Femke Halsema. Het boek over Poetin is een vuistdik boek, waarin uitvoerig en met vermelding van veel namen de carrière wordt beschreven van een meedogenloos man die op een briljante manier weet te manipuleren en zijn eigen positie onaantastbaar heeft gemaakt. Hij heeft daarbij gebruik gemaakt
van zijn vrienden uit de KGB-tijd en uit zijn contacten uit de tijd in St. Petersburg. Bovendien heeft hij niet geschuwd om zijn vriendenclub te voorzien van machtsposities, die hun veel geld hebben opgeleverd. Ook Poetin zelf is er niet armer op geworden; zijn privévermogen in Zwitserland is naar schatting 40 miljard dollar. Over zijn privéleven is heel weinig bekend. De titel ‘De nieuwe Tsaar’ geeft aan, dat volgens de schrijver Steven Lee Myers (The New York Times) Poetin teruggrijpt op de ideologie van vóór de revolutie van 1917. Het boek maakt ook duidelijk waarom Rusland (lees: Poetin) in politieke aangelegenheden opereert zoals hij doet: het Westen ziet hij nog altijd als een vijand, waartegen een stevig bolwerk moet worden opgeworpen.
Het boek van Femke Halsema, ‘Pluche’, beschrijft de jaren waarin zij in GroenLinks actief is 
geweest. Op een luchtige wijze vertelt ze over de ups en downs van die tijd. Het is leuk om over de periode die je zelf bewust hebt meegemaakt nu iets te horen over de achtergronden. Vooral de verhalen over de steeds mislukte pogingen om een links front te vormen, omdat ze vastliepen op een stugge houding van SP en PvdA, zijn onthullend. Verbijsterend is het om te lezen hoe steeds weer persoonlijke bedreigingen het persoonlijk- en gezinsleven hebben beïnvloed. Een interessant boek over een bewogen stukje vaderlandse en parlementaire geschiedenis.
Als je de boeken naast elkaar legt, vallen allereerst de portretfoto’s op de cover op: Poetin met een dreigende, ongenaakbare blik – Femke wat peinzend in de toekomst (?) kijkend waarvoor ze zich hard heeft gemaakt.
En al lezend vallen je nog meer grote verschillen op. Poetin versterkte zijn positie en is aan de touwtjes blijven trekken. Halsema moest zich na 12 jaar volgens partij-afspraak terugtrekken.
Poetin kreeg alles wat hij wilde voor elkaar en zette alles en iedereen naar zijn hand; Halsema vertelt openlijk over haar successen, maar ook over de mislukkingen en teleurstellingen.
Vooral is me na het lezen van beide boeken nog duidelijker, dat we als Nederlanders bevoorrecht zijn om niet in een autocratie te hoeven leven, maar in een democratie waarin de vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel staat.
Wat natuurlijk ook wel eens z’n schaduwkantjes laat zien…
