Al een jaar of 8 schrijf ik zo nu en dan een blogje. Soms een paar achter elkaar, maar vaak zit er een geruime tijd tussen de verhaaltjes. Het zijn dan ook geen commentaren bij het nieuws, maar stukjes over een herinnering, een gebeurtenis, of over iets dat ik bij het bezigzijn met een van mijn hobby’s tegenkom. Het zijn in de regel geen ernstige stukjes, geen overdenkingen (laat staan preekjes, die heb ik genoeg gehouden…), maar verhaaltjes over zaken die bij mij een glimlach teweegbrengen of me doen herinneren aan een leuk voorval in het verleden. Vandaar dat, als je mijn blog in beeld hebt op het scherm, in de adresbalk een smiley met een knipoog te zien is.
Ik schrijf vanuit het standpunt dat ik het zelf leuk moet vinden om het berichtje te posten en dat het – wie weet – bij de lezer(es) ook een glimlachje teweegbrengt.
Hoe groot de schare lezers van het blog is? Geen enkel idee. Ik heb nog niet de moed kunnen opbrengen om de statistieken daarvan na te pluizen. En eerlijk gezegd: dat kan me niet zoveel schelen ook. Ik schrijf vooral voor mijn eigen plezier. Tegelijk kan ik me voorstellen dat wie het blog wat probeert te volgen, al snel denkt: “Och heden, alwéér niets nieuws…”, omdat er soms, zoals al gezegd, een hele tijd niets nieuws verschijnt. En men dus de moed maar opgeeft.
Mijn vorige verhaal ging over het vieren van mijn 70e verjaardag. Die is inmiddels gevierd – en hoe! Daarover een volgende keer meer. Nu licht ik er één geweldige verrassing uit: ik kreeg een boek aangeboden met een weergave op papier van mijn blogs. Een enorme verrassing. Want zo nu en dan werd er wel eens gereageerd met de opmerking: “Daar moet je eens een keer een boekje mee samenstellen”, maar dat vond ik wat veel eer voor zo’n blog. “Print ze maar uit en sla er een nietje door, dan heb je ze ook op papier.” En nu is er toch een boek van gemaakt, niet op mijn eigen initiatief, maar als verrassing van Aly. En prachtig mooi vormgegeven door onze zoon Gerard. Het is echt een volwaardig en heel fraai boek geworden, in ‘full color’, 
zoals dat heet. En ik moet het eerlijk toegeven: ik ben er best trots op en zeker blij mee!
Het is in kleine oplage gedrukt, voor ons en de kinderen. Maar er is al uit de familie belangstelling getoond voor een exemplaar, dus er komt zelfs een tweede druk.
En in het voorwoord moedigt Gerard me aan om vooral door te gaan met deze blog, zodat er t.z.t. misschien deel 2 kan verschijnen. Wel – het begin is er. De vorige blog kon (uiteraard) niet meer meegenomen worden en deze wordt dus nr 2.
