Appelmoes

Om eens een van mijn zwakheden op te biechten: ik ben een groot liefhebber van appelmoes. Vooral van goudrenetten, waarbij er geen schep suiker doorgaat. Gewoon ‘pure’ appelmoes. Daarvoor trotseer ik de opmerkingen die ik van onze kinderen krijg en let niet op de schuine blikken waarmee de kleinkinderen naar mijn bord kijken, als ik naast de spruitjes, bloemkool of andere groenten wat appelmoes opschep.
Er zijn gerechten waarbij appelmoes niet door mij gegeten wordt; bij pasta’s of roerbak, laat staan bij chinees eten, laat ik het achterwege.  Ook voor mij zijn er grenzen aan wat te combineren valt.
Onlangs meldde onze groenteboer, dat hij niemand in het dorp kent die zoveel appelmoes eet als ik. Ik weet niet of ik daar trots op moet zijn….
Een probleem hebben jarenlang de vakanties gegeven. De meegebrachte voorraad van een paar kleine potjes is nooit toereikend. Maar in een Franse of Italiaanse supermarkt was de appelmoes voor mij onvindbaar. Totdat ik toevallig in een buitenlandse winkel de potjes appelmoes ontdekte. Bij de babyvoeding… Tja.
Overigens ben ik ook dol op stoofpeertjes en rabarber. Bij de laatste doe ik er wel wat suiker door.
Merkwaardige smaak als het om warme maaltijden gaat? Misschien wel. Maar voorlopig trek ik me niets aan van wat anderen ervan vinden. Ik eet eigenlijk altijd lekker!