Gastblog Sippie

Ik loop vanuit de stad met mijn partner naar huis. “Ik moet nog even een stukje schrijven” zeg ik. “Over vooroordelen over klassieke muziek.” “Klassieke muziek duurt heel lang” zegt hij. Ik vraag hem of hij dat een vooroordeel vindt. “Nee, dat is gewoon zo”. We barsten allebei in lachen uit. Ik moet zeggen; soms is het ook wel zo. De Matthäus is best een zit maar, zo zijn we ook beide eens, als we ons laten meeslepen door de muziek worden we echt gegrepen. Ook de 31e keer.

Ik herinner me een moment dat we met zijn tweeën in de auto zitten naar een concert in Rotterdam. Op de radio draait het Brahms Requiem. We brullen luidkeels mee. “Hölle, wo ist dein Sieg!!!” Bij beide lopen de tranen over de wangen. Hoe kan iemand zulke mooie muziek schrijven en hoe kan iemand dit niet mooi vinden? Ik zou iedereen willen overtuigen van de schoonheid van klassieke muziek. Ik weet zeker dat er voor iedereen iets bij is. Behalve voor die 1 procent die überhaupt niet van muziek houdt. Ik maak vaak de vergelijking met de popmuziek. De een houdt van Justin Bieber, de ander van Hazes, weer een ander van Metallica. Zo is het in de klassieke muziek ook, de een houdt van Bach, de ander van Vivaldi en weer een ander luistert het liefst naar Rachmaninov. Sommige stukken vindt bijna iedereen mooi. Bohemian Rhapsody van Queen of Back to Black van Amy Winehouse, omdat het gewoon simpelweg zo goed is. Een paar jaar geleden had een koffiemerk een prachtig muziekje op de achtergrond. Twitter barst los: “wooooow, wat is dat voor muziek?” Ja, Mozart pianoconcert dus. Oók altijd leuk aan de bar: “Die muziek van de film Amadeus, ken je dat? Zo mooi vind ik dat!” Mozart Requiem. Niet zo heel lang.

Erbarme dich uit de Matthäus Passion (van Bach dus). Ik hoorde het voor het eerst toen ik 7 was, in een totaal ‘onverantwoorde’ versie van Thijs van Leer op de dwarsfluit en het ging me door merg en been. Het Erbarme dich is de zit alleen al waard. De eerste persoon die dat niet mooi vindt moet ik nog ontmoeten.

Weer de vergelijking met een popconcert. Je komt binnen en ze spelen een te gek nummer. Daarna spelen ze een paar nummers van hun nieuwe CD, die je nog niet zo goed kent en eigenlijk ook niet zo leuk vindt, maar dan komt het nummer wat je altijd zo raakt, waarom je in eerste instantie dat kaartje hebt gekocht. Kippenvel.

Christelijk? Om nog even terug te komen op de vooroordelen. Ik ben niet gelovig, maar als je probeert de universele waarden in de teksten te vinden, zijn het de meest prachtige verhalen. Liefde, verdriet, verraad, woede, pijn, verlies, schoonheid, natuur, het zit er allemaal in. Vooral Bach, die zijn muziek op Duitse teksten zette, zodat het publiek het kon meebeleven, is hier een meester in, want je zal maar de moeder van Breivik zijn, of van Judas. Je zal maar tot de realisatie komen dat je je beste vriend tot drie keer toe ontkend hebt: “nee hoor, Jezus, die ken ik niet”.

Mijn vrienden uit de kroeg vragen me vaak: “maar het is in de kerk, moeten we dan niet gelovig zijn?” of “moeten we dan ook bidden?”
Nee!
Je hoeft niet gelovig te zijn, te bidden, slim te zijn, niet oud, niet rijk, op GroenLinks te stemmen, je hoeft geen bontjas aan en als je nou niet weet waar je moet klappen: bij de Matthäus klap je voor de zekerheid niet en verder klap je wat mij betreft maar lekker waar je zelf wilt, en zit er iemand in een bontjas naast je te puffen en te zuchten dat je nu net op het verkeerde moment geklapt hebt dan denk je aan mij, ik sta bij Leusink in het koor en ik ben blij dat je er bent!