Felicitatie

Rondom feestelijke gebeurtenissen zijn in de loop van de tijd bepaalde gewoonten ontstaan. Een verjaardag bijvoorbeeld wordt nog niet zo heel lang gevierd in ons land, las ik ergens. Het versturen van wenskaarten begon ergens aan het einde van de 19e eeuw in ‘gegoede kringen’; met het algemener worden van het versturen van post werden er vaker wenskaarten of brieven verstuurd ter gelegenheid van een heugelijk feit. Pas in het begin van de vorige (20e) eeuw is men ermee begonnen om het uitgebreider te vieren in familie- en vriendenkring.
In het archief van mijn opa trof ik een schrift aan met vakantieherinneringen.  Die dateren uit 1907; opa was toen 16 jaar oud. In de periode die hij beschrijft, was zijn moeder jarig. Daar werd bepaald geen groot feest om gevierd. ’s Morgens wordt ze door man en kinderen gefeliciteerd en ontvangt “enkele cadeaux” en zingt men haar toe. “Lang zal ze leven” was kennelijk nog niet in beeld, want de tekst van het verjaardagslied luidt:
“Moeder is jarig
wat zijn we nu blij
Dat God haar moog’ sparen
voor u en voor mij.
De Schepper hierboven
die alles zo geeft
wij danken U allen
dat moeder nog leeft.”
Overigens werd moeder toen 41 jaar; en ze heeft het ook nog wel een tijdje volgehouden, dus dat ‘nog leeft’ viel wel wat mee.
Over goede wensen gesproken: de leukste (of meest onthutsende?) wens kregen wij toen we 25 jaar getrouwd waren. Een gemeentelid had een mooie bloemenkaart voor ons uitgezocht, maar blijkbaar niet helemaal op de tekst gelet. Er stond namelijk op: “Van harte beterschap”…