Eerder schreef ik al over bijzondere gebeurtenissen bij begrafenissen. De ene herinnering roept de andere op: in dezelfde gemeente waarover ik een vorig stukje schreef (de gemeente waarin ik begon) maakte ik als predikant een memorabele uitvaart mee. Dhr van D. overleed op redelijk hoge leeftijd. Hij kwam oorspronkelijk van de andere kant van de IJssel, het gebied tegen de Veluwe. Daar zou hij ook begraven worden. Nu was (en is) de streek aan de andere kant van de rivier kerkelijk heel wat zwaarder op de hand dan Wijhe. Zo zou dhr van D. nooit op zondag reizen, behalve natuurlijk naar de kerk. Zelfs als een verjaardag in de familie op zondag viel, dacht hij er niet over om dan op pad te gaan. Hij was dus behoorlijk honkvast op zijn boerderij aan de uiterwaarden van de IJssel.
Na zijn overlijden werd hij opgebaard in Wapenveld. Daarvoor moest hij vervoerd worden via Zwolle, want het vervoer van een overledene per pont is niet toegestaan. De condoleance was op de avond voor de begrafenis in de kerk te Wijhe, Dus ondernam van D. de reis via Zwolle naar Wijhe. Na de condoleance werd hij weer teruggebracht naar Wapenveld, want in Wijhe beschikte men niet over een gekoelde ruimte. De volgende dag werd hij opnieuw opgehaald voor de dienst in Wijhe, en na afloop ging hij vooraan in de stoet weer richting Wapenveld voor de teraardebestelling. Hetgeen de inwoners van Wijhe de uitspraak ontlokte: “Van D. heeft na zijn dood meer gereisd dan tijdens zijn hele leven…”
Van D. overleed aan darmkanker. Niet dat dat er veel toe doet voor bovenstaand verhaal, maar het leverde me wel een paar benauwde momenten op vlak voor de dienst. Ik had het lijstje met te zingen liederen doorgegeven aan de typiste die de orde van dienst zou maken en vermenigvuldigen. Uiteraard liederen in de zgn. “Oude Berijming”, waarvoor van D. sterke voorkeur had gezien zijn herkomst en ideeën. Hoe het gekomen is weet ik niet meer, maar bij een van de psalmen ging het helemaal verkeerd en dat ontdekte ik vlak voor de dienst. Er stond een verkeerd couplet van een psalm afgedrukt, met als tekst:
Red mij van hen, die ’t ruim genot
Der wereld voor hun heilgoed achten;
Geen deel, dan in dit leven, wachten,
En maken van den buik hun god;
Van hen, die weelde, schatten, staten,
Hoe rijk, hoe uitgebreid, hoe groot,
Verliezen moeten met den dood,
En hunnen kind’ren overlaten.
In het geval van de niet onbemiddelde van D. met voornoemde oorzaak van overlijden was dit wel heel wrang… De typiste kon gelukkig bereid gevonden worden om ter elfder ure een nieuw blad te typen met het juiste couplet erin
Overigens deed me de tekst van die psalm ook weer denken aan een overlijdensadvertentie in dezelfde statige “Tale Kanaäns”, die ik ooit in handen kreeg. Klik er maar even op voor een beter leesbaar beeld.
